Waar ligt het ‘Hof van Verlangen’? In een heel groot park, aan het eind van een brede allee met hoge statige bomen. Het bakstenen huis is omringd door slanke palen waaraan vlaggen wapperen met de officiële kleuren van landen en verenigingen. In de zomer sieren verzorgde bloembedden de randen van de gepleisterde paden.
Bij bijzondere gelegenheden rijden limousines af en aan. Chauffeurs in uniform brengen hoogwaardigheidsbekleders naar een belangrijke conferentie.
Vreemde talen gonzen tussen de bomen, maar strenge veiligheidsagenten houden nieuwsgierigen op een behoorlijke afstand. De pers is aanwezig.
Enkele dames en veel heren beklimmen de trappen naar de ingangspoort die wijd open staat. Handen worden gedrukt ; hier en daar een omhelzing.
Veel ernst en soms een glimlach. Nog enkele foto’s voor de deuren sluiten.
Het publiek verlaat grotendeels het domein. Het zal uren duren voor hier weer iets te bekijken is.
Hoe het afliep hoort men waarschijnlijk tijdens de nieuwsberichten.
Belangrijke beslissende gesprekken waaraan slechts enkelen deelnemen hebben soms een enorme impact op het leven van de normale burgers.
Mensen die ’s morgens naar hun werk gaan, die ’s avonds voor de televisie hokken, die in hun vrije tijd wat sporten. Die feesten vieren met hun familie.
Wat verlangen deze, zeg maar brave, inwoners van een klein land. Hun land.
Vrede en rust. Een goede job en een redelijk loon. Betaalbare gezondheidszorgen.
Eenvoudige, maar vaak niet haalbare wensen. Om allerlei redenen, door verschillende omstandigheden. Hun dromen liggen, voor een deel althans, in de handen van hoger vernoemde elite. De afgevaardigden die debatteren in het ‘Hof van Verlangen “.
Yolande