Louwke Poep Terugblik

75 jaar en één coronajaar later

De bommen waren gevallen, de huizen verkoold, de stemmen verstild, de lichamen verstijfd.
En dan, na vier lange bange jaren, … de oorlog is gedaan! Vreugdekreten, geroep, gelach, gekus, geknuffel, gespring en gedans.
Het échte leven mag weer beginnen! En het herbegon met tranen en treuren en rouwen om wie er niet meer was. Met opruimen, schoonmaken, heropbouwen en in Kapellen met het herdenkingsmonument Louwke Poep. Het mag gezegd worden: een stevige madam met behoorlijke rondingen om het opnieuwe LEVEN te vieren én te treuren over wat nooit had hoeven gebeuren.
Nooit meer oorlog, werd er gezegd, door de gewone mens, door de machthebbers. NOOIT MEER! Sindsdien zijn er al veel oorlogen over heel de wereld om diverse redenen begonnen en geëindigd met grote verliezen en immens menselijk leed.
En sinds begin 2020 woedt er een andere, vreemde oorlog. Een niet tastbare, onzichtbare vijand heeft zich over de wereld verspreid en verstopt in de bouwstenen van onze lichamen. Maar ook deze oorlog zal eindigen en dan gaan we terug naar het licht en het leven! Maar ondertussen werken de kunstenaars van Kappa door en vertonen hun werken met hun impressies om de wereld te onthullen wat macht en onmacht, verdriet en troost, kracht en hoop voor hen betekenen. Op de vleugels van de hoop.

Macht en onmacht
Kracht en hoop
Verdriet en troost

De exposanten:
Annemie Van Dorpe
Annie Janssen
Christel Rapier
Christ’l Lamot
Erik Simons
Ivan Janssens
Jacques Raemaekers
Jan Daneels
Jeannine Anné
Jef Clonen
Jos Hechtermans
Karin Quintin

Layla Van Bogaert
Lia Samson
Lucien Denissen
Lucy De Vocht
Lutgarde Verbeeck
Marc Leys
Maria Peeters
Patricia Dolezal
Riet De Bakker
Rob Spitaels
Ward Van Honsté
Willy Van de Velde
Winnie Lemmens
Yolande Van de Weerd
Yvo Kockx

De tentoonstelling was open op zaterdagen 6, 13 en 20 maart en zondagen 7, 14 en 21 maart van 10u – 17u.
Oud-gemeentehuis Expog Antwerpsesteenweg 2 Kapellen

De onschuld
Het ‘normaal’ geworden beeld van iets dat ooit mens was en waar we onverschillig aan voorbij wandelen.
citaat uit ‘Tuinfeest’ van Gyorgy Konrad.

zand, plasticrête, textiel
annekejanssen4@gmail.com

Zien en zwijgen
De hand bedekt de mond, het zwijgen is hem of haar opgelegd door een oppermacht. Brandend actueel.

Zien en zwijgen
albast, hout
annekejanssen4@gmail.com

Kind aan moedersrok
De moeder draagt haar overleden man terwijl haar kind aan de rok hangt.

Kind aan moedersrok
brons
annekejanssen4@gmail.com

Vervreemding
acryl, mixed media op canvas
christel.rapier@gmail.com

Moe moe oh zo moe.
Zit ik achter of voor het raster.
Wie roept mij toe ?

Moe ik ben zo moe.
Waar moet ik naartoe ?
Doet het er nog toe ?
Moe moe doodmoe
Oorlogsmoe

Catharsis
gaas, acryl, inkt
christel.rapier@gmail.com

De traumatische herinneringen van de oorlog brengt de mens tot inkeer. Catharsis. Loutert en reinigt de ziel. Ook al blijft de oorlog op de bodem van de ziel zitten.

Amnesia
gaas, papier, acryl, inkt
christel.rapier@gmail.com

In jouw hoofd waart de oorlog zonder ophouden. Je zou deze gruwel willen wissen. Onzichtbaar maken voor jouw ziel. De sporen willen opruimen voor altijd.

geen titel
metaal, koper, inox, staal
raemaekers.breens@skynet.be

Het werk verbeeldt een stuk geschut , ontworpen om obussen weg te schieten en vernieling te zaaien . Het is gemaakt uit oude machines om te maaien, beton te draaien en tractoronderdelen. Stuk voor stuk vredelievende uitvindingen. Alles kan echter omgevormd worden tot wapens. Om resoluut een einde te maken aan de vernietigende kracht, is er een knoop in de geschutsloop gelegd .

Mater
2 delen textiel
l.van.bogaert@telenet.be

Uit de kosmische moeder (gesymboliseerd door de vrouwelijke vruchtbaarheid), worden schepsels in de materie geworpen, het aardse strijdperk.

Moeder (Eke Manninck)
je was de zee
je wierp me
op het koude kale zand
en trok je terug
je deed aan eb
daar bleef je structureel
aan doen

ik lag er bloot
en wortelloos
een zeedier op het droge
droogde uit
vond zand
onmetelijk en vreemd

&
zie mij nu
aanschouw mijn zachte kinderen
met hun gedempte kleuren
die de duin op joelen
en naar water juichen
die zich buigen over schelpen

Ik ben geen zeedier meer
ik ben geland.

Treurnis
klei
rob.spitaels@telenet.be

Het ergste dat een moeder kan meemaken is het verlies van haar kind. Het beeld stelt de universele moeder voor en heeft daarom geen gelaat. Zij draagt het overleden kind machteloos in haar armen. Het kind dat gestorven is, is puur en onschuldig.
Het beeld is uitgevoerd in gebakken klei.

Sara-J-vo
klei
rob.spitaels@telenet.be

Dit beeld is gemaakt naar aanleiding van de bombardementen in Sarajevo tijdens de burgeroorlog in voormalig Joegoslavië. Omdat de grootste slachtoffers van een oorlog de kinderen zijn, heb ik een uit haar plat gebombardeerd huis vluchtend kind geboetseerd dat het niet overleefd heeft en haar hand kwijt is. Oorlog is gruwelijk en dat heb ik hier proberen weer te geven. Omdat het meisje dat voor dit beeld geposeerd heeft, Sarah heet, heb ik de schrijfwijze van Sarajevo aangepast.
Het beeld is uitgevoerd in gebakken klei.

Het doodsbed
klei, hout, lood
rob.spitaels@telenet.be

Het beeld stelt een stervende man voor op zijn doodsbed. De familie is rond het bed verzameld om afscheid te nemen. Pietje de dood is ook al aanwezig en legt zijn hand op de schouder van het jonge meisje. Is dit als steun bedoeld en is het wel de man die gaat sterven?
Het beeld is uitgevoerd in gebakken klei en met de nodige attributen afgewerkt.

Wachtend Moederke
houten beeld, arduin steen
winnie.lemmens@outlook.com

Ik maakte uit verweerd eikenhout dit beeld, eerst maakte ik naar levend model op de Academie haar in klei.
Ze symboliseert voor mij: een oud moedertje wachtend op terugkeer van haar zoon moe treurend na zoveel leed door de oorlog.

Liefdevol weerzien
verweerd karton, olieverf, plexi
winnie.lemmens@outlook.com

Door met olieverf op oud karton te schilderen bekwam ik de sfeer: bijna wit-zwart na lang wachten 2 geliefden die elkaar na onzekere tijden terug kunnen omarmen!