Stapgewijs 4
In stapsgewijs -3- beschrijf ik hoe het lijkt alsof Utopia me soms wordt aangereikt en dan weer ontnomen. Zo ervaar ik ditzelfde dankbare gevoel bij het beluisteren van muziek. Als ik mijn ogen sloot en mij overgeef aan de emoties die bepaalde muziek kan oproepen, dan lijkt het of Utopia mij opnieuw wordt aangereikt. Alsof ik ondanks mijn “hier en nu” overtuiging, zacht bij de hand genomen word, onderweg … naar Utopia. Een concert klassieke muziek van onder andere Johann Sebastian Bach of Ludwig van Beethoven, Antonin Dvorak, Alan Hovhaness of William Vaughan kan mij onvergetelijke momenten opleveren. Wat te zeggen van de parelende stem van de Spaanse diva Montserrat Caballé, wiens timbre, het onovertroffen volume van haar stem en vooral het vermogen om een noot zeer zacht te kunnen aanhouden, van haar de grootste nog in leven zijnde sopraan van Spanje maakt.
Ken je de hese, fluisterende stem van Tom Waits die gedichten lijkt voor te dragen of de ontwapenende muziek van het jazz-icoon, trompettist en zanger Chet Baker? Hun muziek kan slechts weinigen onberoerd laten, denk ik dan. Tenslotte, Lux Aeterna van Morten Lauridsen (Polyphony) en het prachtige Magnum Mysterium of The Armed Man: A Mass for Peace van Karl Jenkins met het ontroerende Benedictus, brengen tranen in mijn ogen en reiken het meest een glimps van Utopia aan.
Het lijkt alsof Utopia, in tegenstelling tot de betekenis van het woord, een beetje haalbaar wordt. Voor mij. Een bereikbare utopie, bestaat het toch … ?
Stapsgewijs 3
Reflecterend over ‘Onderweg naar Utopia’ kijk ik met interesse uit naar de tal van inzichten die op de tentoonstelling naar voren zullen gebracht worden. Het kan het mijn eigen inzichten verdiepen en leiden tot een verrijking.
De onverwachte parels die me in de schoot geworpen worden zoals een onwezenlijke ochtend waarbij de natuur de adem lijkt in te houden en voor een stilte zorgt die niet van deze wereld lijkt, het dartelend scheren hoog in de lucht van een groep jonge piepende huiszwaluwen, lijken mij Utopia aan te reiken eerder dan dat ik ernaar op zoek ben. Evenzeer momenten van ontzetting of verontwaardiging door een zinloze dood van een bekende of onbekende die me eens te meer doen beseffen dat Utopia niet in mijn handen ligt. Utopia lijkt soms dichtbij, dan weer veraf. Alles is gelijktijdig onderweg … Aan mij om mijn hart en ziel open te stellen, verwonderd of verontwaardigd te blijven en twijfel toe te laten.
Stapsgewijs 2
Voel ik mij onderweg naar Utopia of streef ik liever naar een bewust beleven van mijn hier en nu ?
Welke reflectie te maken bij dit onderwerp ?
Hoe zie jij Utopia en hoe zie ik het ?
Komen we elkaar tegen ergens onderweg of is ook dit een utopie …
Weet je,
‘k hou wel van een aard van imperfectie die veel echtheid biedt
‘k hou wel van kwetsbare kleinmenselijkheden die ik bij mijzelf herken
‘k hou wel van een Don Quichot, soms wat dwaas maar steeds idealist
‘k hou wel van mijmerend terugblikken en fantaseren hoe het anders had gekund
‘k hou wel van het liefde- en vredevolle in mensen die hun hart niet afsluiten
‘k hou wel van een onverwacht toeval dat het beste in onszelf kan bovenhalen
‘k hou wel van een uitgestoken hand die zacht mijn ziel lijkt te beroeren
‘k hou wel van onverwachte vriendschap, vrede en tederheid waar niet vermoed
‘k hou wel van mensen die ondanks verdriet of tegenslag de zonkant blijven kiezen
‘k hou dus wel van het hier en nu en draag hier graag mijn steentje toe bij.
Eigenlijk betekent dit misschien een afscheid voor jou en mij.
Jij wellicht onderweg naar Utopia en ik die dit pad reeds langer verliet.
Komen we elkaar nog tegen, word jij één van die toevallige ontmoetingen ?
Stapsgewijs 1
Wandelend over de heide, genietend van elke stap, bewonder ik opnieuw “mijn Afrika” zoals ik de heide pleeg te noemen. ‘k Betrap mijzelf erop dat ik in gedachten telkens weer hetzelfde nummer blijf neuriën. Als ik mij tenslotte op een bank zet nodigt John mij uit, geloof het of niet, de wereld te bekijken door zijn ogen, vredevolle ogen, en toont mij zijn weg naar Utopia.
Imagine there’s no heaven
It’s easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people living for today
Imagine there’s no countries
It isn’t hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people living life in peace, you
You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope some day you’ll join us
And the world will be as one
Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people sharing all the world, you
You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope some day you’ll join us
And the world will be as one
Writers: JOHN WINSTON LENNON – IMAGINE
Rita Verbist