In een wereld die lijkt ofhij voortdurendkrimpen gaat.
We leven immers met zo velen,
Als loslopendehorden door de drukteopgejaagd.
Het knalt voortdurend in ons oren,
Wie het hardste roept krijgt immers overmacht,
De stilte is verzoek.
In de toekomst dreigt enkel Utopia.
Dany Segelaer
UTOPIAINTRO
Stel: er is niks. Hoogstens een vreedzaam landschap. Liefst niet dat van de teletubies, maar evenmin de Kalahari woestijn. Eerder Ushuaia, de Lofoten of desnoods het ongerepte landschap van de polders of de heide.
Het is je startpunt, een in te vullen leegte, de basis voor de toekomst. Je kan aan de slag met het materiaal dat je hebt: klei, hout, staal en beton, verf en papier, een lasbout, truwelen en penselen en vooral : je inzet om er iets van te maken.
Je begint met je iets voor te stellen. Wat moet er komen? Er moet plaats zijn voor mens en dier, voor groot en klein, voor werk en plezier, voor oogst en verderf.
Spiegel je niet aan het verleden. Alles kan beter. De wereld van morgen moet mooier zijn dan die van gisteren.
Tot zover het logboek.
Maar God, hoe begin je daaraan? Daar sta je dan, in je Adamskostuum, met Eva aan je zij. Hoe bouw je een wereld zonder oorlog, zonder maatschappelijke ellende, waarin niemand lijdt en men zijn vrije tijd doorbrengt met conditietraining, studie en gesprekken over respect en gelijkheid?
Zelfs Thomas More, en velen na hem, noemde het gelukkige, maar niet-bestaande eiland Utopia. Bovendien ging de overvloed en het benijdenswaardige geluk gepaard met controle, gebrek aan privacy en straffen voor dissidenten.
Het is dus misschienbeter klein te beginnen. Een kunstenaar zet zijn ideeën om in dromen, materie en beelden. Geniet dus van hun geloof in een betere wereld, te beginnen vandaag, hier en nu.
Lucien Denissen
ONDERWEG NAAR UTOPIA
Voel ik mij onderweg naar Utopia of streef ik liever naar een bewust beleven van mijn hier en nu ?
Welke reflectie te maken bij dit onderwerp?
Hoe zie jij Utopia en hoe zie ik het?
Komen we elkaar tegen ergens onderweg /of is ook dit een utopie …
Weet je,
‘k hou wel van een aard van imperfectie die veel echtheid biedt
van kwetsbare kleinmenselijkheden die ik bij mijzelf herken
van een Don Quichot, soms wat dwaas maar steeds idealist
‘k hou wel van mijmerend terugblikken en fantaseren hoe het anders had gekund
van het liefde- en vredevolle in mensen die hun hart niet afsluiten
van een onverwacht toeval dat het beste in onszelf kan bovenhalen
‘k hou wel van een uitgestoken hand die zacht mijn ziel lijkt te beroeren
van onverwachte vriendschap, vrede en tederheid waar niet vermoed
van mensen die ondanks verdriet of tegenslag de zonkant blijven kiezen
Eigenlijk hou ik wel van het hier en nu en draag hiertoe graag mijn steentje bij.
Misschien betekent dit een afscheid voor jou en mij.
Jij wellicht onderweg naar Utopia en ik, die dit pad reeds langer verliet. Komen we elkaar nog tegen ? word jij één van die toevallige ontmoetingen?
Rita Verbist
Voor W.
Een land waar jij nog bent naast mij
Ook in de winter zijn er bloemen – onder de sneeuw
een zachte warme eeuw
van tijdloosheid
Een plaats waar jij nog lacht
–samen met mij
waar weelde liefde heet
en alles wat voorbij is–nog eens leeft
een bonte zoete tijd – de eeuwigheid