Op de oude wankele schutting achter in mijn tuin zit een witte duif. Ik weet niet hoe ze daar is gekomen, maar het is of ze uitrust van een lange vermoeiende reis. Haar kraaloogjes fonkelen in de zonneschijn, en haar verenpak is blank als ongerepte sneeuw. Mijn blik dwaalt over de enigszins verwaarloosde bloemperken, half verwelkte dahlia’s en zwaar bebloemde rozenstruiken.
Maar de witte duif vangt steeds mijn aandacht op, als een magneet , als het middelpunt van iets ontastbaars.
Ik ga weg van het raam en neem, een beetje verward, de krant in de hand en probeer te lezen.
Als een carrousel tollen verschrikkende beelden van honger, oorlog, dood en misdaad aan me voorbij. Een luguber défilé van lijden, pijn en geweld.
Ik schuif de krant terzijde. Als gedreven door een onzichtbare hand ga ik terug naar het venster.
De zon is dieper gezakt en de kleuren van de vroege avond verlenen de tuin iets feeëriek.
De witte duif zit niet meer op de schutting. Waarheen is ze gevlogen ?
Yolande