In de jaren 60 van de vorige eeuw nam het “Katrinahof”, een tehuis voor mentaal gehandicapten te Antwerpen, het initiatief een benefietconcert te organiseren. Niemand minder dan Yehudi Menuhin stond op de affiche. Het was kort na zijn opname met Ravi Shankar (1967) en zijn roem was groot. De inkomprijs was dan ook erg hoog, maar niets of niemand had mij kunnen beletten deze kans waar te nemen om de maestro samen met zijn orkest te horen en te zien spelen. De juiste datum weet ik niet meer en ook welk seizoen het was ben ik vergeten. Het is dan ook meer dan 50 jaar geleden. Maar het concert staat in mijn geheugen gebeiteld. Vooral het viool
concerto in E groot van J.S.Bach. Menuhin bewoog zich stapsgewijs over het podium. Een romantische hoogst aansprekende versie van dit prachtige concerto bleef onvergetelijk. Het was nog in de tijd voor de rage “back to the roots”. Barokmuziek moet sober en gereserveerd worden gespeeld.
Ik ben een kleine purist waar het gaat over “bewerkingen” van grote composities, over “pseudo” klassiek of jazz ten koste van de onsterfelijke meesters. Maar waar de originele partituur weerklinkt met het hart en de ziel van de uitvoerder zijn er geen grenzen !
Ik ben zeker dat J.S.Bach in hoogsteigen persoon net zo ontroerd zou geweest zijn als ik het was op dat grootse muzikale moment in mijn leven !
Yolande Van de Weerd