Burenliefde – Waarheen met de wereld 2

Mijn buurman klaagt. Hij is tegen mijn groene tuin. Hibiscus, azalea en papavers, o nee toch…. Hij millimetert  zijn perfecte gazon met een nagelschaartje. Dat denk ik ten minste want geen pijltje gras is langer dan een ander.  Kleine boompjes staan symmetrisch in ronde keienplantsoentjes.  Elk blaadje dat op zijn oprit dwarrelt is een regelrechte inbreuk op zijn privacy. Om eerlijk te zijn, ik word misselijk van zoveel steriele perfectie. In mijn tuin huizen wilde duiven in de bomen. Er zingen vogeltjes, er dartelen vlinders en bijtjes rond. Op de schutting tussen onze tuinen sieren nagels de bovenzijde. Mijn buurman heeft ze daar ingeslagen opdat er geen vogels zouden zitten die dan, nu ja, je weet wel. Dus doen mijn gevederde vrienden het wel eens op mijn geplaveid terras. Na enkele regenbuitjes is de zaak toch opgelost, letterlijk en figuurlijk.
Als mijn haag aan de straatkant de zijne raakt is er herrie. Waarom begrijp ik niet. Waarschijnlijk omdat hij dan niet meer op mijn hof kan om zijn haag te knippen.  Waar ik op zich niets tegen heb. Maar als ik thuis kom en mijn kleine hekje tussen de tuinen ligt weer eens omver, dan weet ik dat hij in mijn tuin was om zijn haag te knippen. Eerst even zeggen zou toch fijn zijn. Maar daar hij steeds gelijk heeft, volgens zijn vrouw althans, doe ik er liever het zwijgen toe en geniet in stilte van mijn wilde tuin.

Yolande